Bariera rasowa

Bariera rasowa - wzniesiona pod koniec lat 80-tych XIX wieku przez Johna L. Sullivana bariera rasowa uniemożliwiała czarnoskórym pięściarzom (szczególnie w cieszącej się największą popularnością wadze ciężkiej) rywalizowanie o najwyższe tytuły. Sullivan, ówczesny mistrz świata wszechwag, dał jej początek, gdy nie przystał na wyzwanie świetnego Petera Jacksona, oznajmiając że nigdy nie będzie walczył z "kolorowym". W jego ślady poszli inni zawodnicy i w efekcie wielce utalentowany Jackson oraz kilku innych wspaniałych murzyńskich bokserów tamtego okresu, takich jak Sam Langford, George Godfrey czy Joe Jeannette, nigdy nie otrzymało szansy walki o najcenniejsze trofeum.

Bariera została złamana dopiero pod koniec 1908 roku przez fenomenalnego Jacka Johnsona, który w Sydney zwyciężył Tommy'ego Burnsa i zdobył tytuł mistrza świata. Jego kadencja na tronie trwała siedem lat, w ciągu których arogancki pięściarz tak zaszedł za skórę białej części Ameryki, że gdy w 1915 roku został znokautowany przez Jessa Willarda, "tradycja" zapoczątkowana przez Sullivana powróciła i wydawała się jeszcze bardziej restrykcyjna niż kiedyś. Na kolejnego czarnoskórego mistrza świata wszechwag trzeba było czekać aż do 1937 roku, kiedy koronę zdobył Joe Louis. Spokojny poza ringiem, mający wizerunek przykładnego obywatela "Brązowy Bombardier" znacznie bardziej odpowiadał białym Amerykanom niż Johnson i wraz z jego panowaniem bariera rasowa zaczęła topnieć, a czarnoskórym pięściarzom coraz częściej dane było walczyć o najwyższe laury.

Na zdjęciu: Peter Jackson, jedna z pierwszych ofiar bariery rasowej.