NAGRODA IM. ALEKSANDRA REKSZY
Nagroda im. Aleksandra Rekszy – wyróżnienie przyznawane corocznie (oprócz 2007 roku), osobom szczególnie zasłużonym dla polskiego pięściarstwa, w dniu finałów mistrzostw Polski w boksie amatorskim. Jest to najbardziej prestiżowe wyróżnienie w polskim środowisku bokserskim.
Nagroda została ufundowana przez wdowę po Aleksadrze Rekszy – wybitnym dziennikarzu sportowym i znawcy boksu, który dzięki swojej działalności na stałe wpisał się do historii polskiego pięściarstwa jak i dziennikarstwa. Przed wojną publikował na łamach "Przeglądu Sportowego", "Kuriera Warszawskiego" i "Kuriera Porannego", a także pracował w Polskim Radio. W latach powojennych ponownie pracował w PR, a także był redaktorem naczelnym pierwszego warszawskiego czasopisma o tematyce sportowej wydawanego po II wojnie światowej – "Echo Stadionu". Dla boksu najbardziej zasłużył się, będąc redaktorem naczelnym pism "Ring Wolny" i "Boks". Był autorem kilku książek o tematyce sportowej: "Wielka Gra" (1937 z Marianem Strzeleckim), "Prawdziwy sport" (1948), "Mocarze ringu" (1948), "Żelazny Joe" (1957), "Ludzie, zwycięstwa, klęski" (1957), "Słynne pojedynki" (1976).
Nagrodę im. Aleksanra Rekszy przyznano po raz pierwszy w 1986 roku a jej laureatem został Zbigniew Pietrzykowski. Jak dotychczas uhonorowano 24 osoby. W 1987 roku, jedyny raz nagrodę otrzymały dwie osoby. Wyjątkowo, w 1994, Nagrodę przyznano pośmiertnie. W 2006 roku Nagrody nie przyznano. Wśród uhonorowanych znajduje się 22 pięściarzy oraz 2 osoby związane z boksem w inny sposób. Laureatami Nagrody jest: sześciu mistrzów olimpijskich (wszyscy poza Zygmuntem Chychłą), jedyny polski mistrz świata oraz 14 mistrzów Europy. Łącznie, wszyscy uhonorowani zdobyli 67 medali na najważniejszych światowych imprezach: IO 24 (7-7-10), MŚ 3 (1-1-1), ME 40 (21-10-9). Oprócz znakomitych pięściarzy, w gronie wyróżnionych znajdują się dwie postaci, które na stałe weszły do historii polskiego pięściarstwa: znakomity działacz Stanisław Cendrowski, oraz współpracownik Feliksa Stamma, nieoceniony Stanisław Zalewski.
Oto pełna lista wyróżnionych z uwzględnieniem ich największych sukcesów:
1986 Zbigniew Pietrzykowski – trzykrotny medalista IO (jeden, z zaledwie siedmiu w historii), czterokrotny Mistrz Europy, a także brązowy medalista europejskiego czempionatu. Pogromca legendarnego Laszlo Pappa.
1987 Henryk Chmielewski – Mistrz Europy (Mediolan 1937), pierwszy polski półfinalista olimpijski, jako jedyny z wyróżnionych walczył zawodowo. Witold Majchrzycki – dwurotny wicemistrz Europy, pierwszy Polak który wygrał walkę na olimpijskim ringu. W 1987 roku jedyny raz w historii, Nagrodę przyznano dwóm osobom.
1988 Antoni Czortek – wicemistrz Europy z Dublina (1939), więzień obozu Auschwitz – Birkenau, gdzie toczył walki nie o medale, lecz o życie.
1989 Aleksy Antkiewicz – pierwszy polski medalista olimpijski w boksie (brąz, Londyn 1948), wicemistrz olimpijski z Helsinek (1952), trzeci zawodnik ME w 1953 r w Warszawie. Pierwszy pięściarz, który wygrał plebiscyt "Przeglądu Sportowego" (1948).
1990 Kazimierz Paździor – Mistrz Olimpijski z Rzymu (1960), złoty medalista ME (Praga 1959). "Filozof ringu"
1991 Józef Grudzień – dwukrotny medalista IO, złoty (Tokio 1964) i srebrny (Meksyk 1968), identyczny dorobek zanotował podczas ME, złoto w Rzymie (1967) i srebro w Berlinie (1965). Jedyny polski pięściarz, który na IO wygrywał z reprezentantami ZSRR, USA i Kuby.
1992 Leszek Drogosz – trzykrotny mistrz Europy (1953, 1955, 1959), brązowy medalista olimpijski z Rzymu (1960),. Zwyciezca Plebiscytu "Przeglądu Sportowego" za rok 1953 (zwycięstwo przyznano w 1988 roku).
1993 Stanisław Cendrowski – wybitna postać w historii polskiego boksu, współtwórca potęgi, sędzia, trener i działacz, mówiono iż był prawą ręką a nawet mózgiem samego Feliksa Stamma. Główny strateg największych sukcesów polskiego pięściarstwa.
1994 Antoni Kolczyński – Mistrz Europy z Dublina (1939), nieoficjalny mistrz świata (1938), jeden z najbardziej utalentowanych polskich pięściarzy w historii. Jedyny pośmiertnie uhonorowany Nagrodą.
1995 Jerzy Kulej – dwukrotny mistrz olimpijski (Tokio 1964 i Meksyk 1968), trzykrotny medalista ME (złote 1963, 1965 oraz srebrny 1967). "Dominator" kategorii lekkopółśredniej w latach 1963 – 1968 na świecie. Czwarty pięściarz w kolejności, z więcej niż jednym złotym medalem IO.
1996 Tadeusz Walasek – dwukrotny medalista olimpijski (srebro-Rzym 1960, brąz-Tokio 1964), pozbawiony złota IO kontrowersyjną decyzją arbitrów w stolicy Włoch. Mistrz Europy (1961), dwukrotny wicemistrz (1957, 1959)
1997 Stanisław Zalewski – współtwórca sukcesów polskiego pięściarstwa. Masażysta na sześciu IO i trzynastu turniejach o ME, ale przede wszystkim przyjaciel zawodników i nieoficjalny "psycholog" naszej kadry.
1998 Janusz Kasperczak – pierwszy powojenny medalista ME w historii polskiego boksu i to od razu złoty (Oslo 1949). Olimpijczyk z Londynu (1948). „Blond Wenus”
1999 Marian Kasprzyk – mistrz (Tokio 1964) i brązowy medalista (1960) Igrzysk Olimpijskich. Trzeci zawodnik Mitrzostw Europy w Belgradzie (1961). Jedyny Polak, który dwa razy na olimpijskim ringu wygrywał z pięściarzami radzieckimi.
2000 Henryk Kukier – mistrz Europy z Warszawy (1953), brązowy medalista z Berlina Zachodniego (1955). Trzykrotny uczestnik Igrzysk Olimpijskich.
2001 Jerzy Adamski – wicemistrz olimpijski z Rzymu (1960), zdobywca złotego pasa ME w Lucernie (1959), a także brązowego w Moskwie (1963).
2002 Jan Szczepański – mistrz olimpijski z Monachium (1972). Złoty medalista ME (Madryt 1971). Szczyt możliwości osiągnał bedac u kresu zawodniczej kariery, w wieku ponad 30 lat.
2003 Jerzy Rybicki – ostatni polski mistrz olimpijski w boksie (Montreal 1976), brązowy medalista IO w Moskiwe (1980). Dwukrotny brązowy medalista ME (1975, 1977), trzeci zawodnik MŚ (1978). Pierwszy z naszych pięściarzy, który zdobywał medale na IO, ME i MŚ. Triplet skompletował podczas MŚ w Belgradzie (1978).
2004 Henryk Niedźwiedzki – brązowy medalista IO w Melbourne (1956), dwukrotny olimpijczyk, za każdym razem podczas startów na IO przegrywał z późniejszymi zdobywcami złotych medali..
2005 Wiesław Rudkowski – srebrny medalista IO w Monachium (1972), zdobywca kompletu medali ME (złoty-Katowice 1975, srebrny-Belgrad 1973, brązowy-Madryt 1971), jedyny polski pięściarz z tak oryginalnym dorobkiem ME
2006 Nagrody nie przyznano
2007 Janusz Gortat – dwukrotny brązowy medalista IO, dwa razy przegrywał w półfinałach z późniejszymi złotymi medalistami olimpijskimi. Srebrny medalista ME z Belgradu (1973).
2008 Henryk Średnicki – jedyny polski mistrz świata w boksie amatorskim (Belgrad 1978), dwukrotny złoty medalista ME (1977 i 1979). Król wag papierowej i muszej w okresie między IO w 1976 a 1980 roku.
2009 Paweł Skrzecz – ostatni polski finalista IO, zdobywca srebrnego medalu (Moskwa 1980), wicemistrz świata (Monachium 1982), zdobywca srebrnego (Warna 1983) i brązowego pasa ME (Kolonia 1979).
