I MŁODZIEŻOWE MISTRZOSTWA POLSKI (1976)

Tegoroczne Młodzieżowe Mistrzostwa Polski mężczyzn – jak wynika z zapisów dokumentacyjnych – opatrzone były liczbą XXIX. Oznaczałoby to, że historia tego turnieju liczy niemal 30 lat, sięgając swoimi początkami do roku 1992. I w sensie liczbowo-statystycznym wszystko wydaje się być w porządku. Okazuje się jednak, że bardziej dogłębna analiza historii młodzieżowych zmagań w wymiarze krajowym pozwala stwierdzić, że zawody te są jeszcze starsze, gdyż po raz pierwszy o laury tej grupy wiekowej boksowano w Polsce w roku 1976. Gdyby więc chcieć być liczbowo skrupulatnym, to tegoroczny championat młodzieżowców powinien być opatrzony liczbą XLV. A jednak tak nie jest.

Na taki stan rzeczy składa się przede wszystkim cały szereg reform, jakie na przestrzeni minionych lat polskiemu pięściarstwu aplikowały władze sportowe, a także włodarze Związku. W ramach tych zmian modyfikowano m.in. nazewnictwo samego turnieju, co siłą rzeczy pociągało za sobą także zmiany w statystycznym oznakowaniu kolejnych mistrzostw.  

Przyjmując jednak – jako obowiązującą – ciągłość liczbową tych zawodów począwszy od 1976 r. uznać także należy, że młodzieżowy championat osiągnął bardziej nobliwy wiek, niż wynikałoby to ze stosowanej obecnie statystyki. Warto więc chyba przypomnieć jak wyglądała inauguracja tych zmagań sprzed 45 lat. Tym bardziej, że same mistrzostwa nie doczekały się – jak dotąd jeszcze – właściwej prezentacji z kompletem wyników turnieju finałowego. Czynię to więc teraz, uzupełniając przy okazji  Jubileuszu 45-lecia tych zmagań zapisy, które przez wiele lat spoczywały sobie spokojnie w zaciszach domowych archiwów. Pora wydostać je na światło dzienne, przypominając przy tej okazji nazwiska zawodników, których start w tych zawodach składa się na kształt dziejów polskiego pięściarstwa.

Zamieszczony w niniejszym materiale zestaw wyników I MMP – Gorlice 1976 pochodzi z legendarnego archiwum ś.p. Henryka Ratajczaka. Wyniki te udostępnił mi były zawodnik poznańskich Budowlanych Jan Ozorkiewicz, któremu bardzo dziękuję za pomoc. Ponadto przy niniejszym opracowaniu korzystałem z zasobów miesięcznika „Boks”, a także prasy lokalnej: „Expressu Ilustrowanego”, „Słowa Ludu”, „Głosu Pomorza” i „Kuriera Lubelskiego”.

GRUPA WIEKOWA MŁODZIEŻOWCÓW

Przez wiele lat na polskich ringach system szkolenia – a co za tym idzie także weryfikacji startowej – realizowano wyłącznie w oparciu o dwie kategorie wiekowe: seniorów oraz juniorów.

Przedstawiciele pierwszej z wymienionych grup – czyli seniorzy – o pierwszy komplet tytułów mistrzowskich w skali krajowej boksowali w 1924 r. Natomiast juniorzy na swoją inaugurację  championatu tej samej rangi czekali aż do 1946 r. Wcześniej przedstawiciele pięściarskiego narybku udział w indywidualnej rywalizacji kończyli na poziomie okręgowym.

O ile jednak w początkowej fazie dziejów polskiego pięściarstwa taka struktura była wystarczająca – gwarantując progres wynikowy zarówno w rywalizacji krajowej, jak i międzynarodowej – to z czasem system ten zaczął wykazywać objawy coraz większego skostnienia. Efekt takiego stanu rzeczy nie był trudny do przewidzenia, zapowiadając coraz głębszy kryzys. Szczególnie na arenach zagranicznych. Co prawda w tym czasie na dorosłym ringu – w  rywalizacji międzynarodowej – nasze gwiazdy wciąż jeszcze zwyciężały. Nie było jednak pewności co do faktycznego kształtu bezpośredniego zaplecza naszych seniorów. Dlatego z całą pewnością należało temu zaradzić.

Właśnie z tego względu w 1976 r. w Centralnym Kalendarzu Startowym Polskiego Związku Bokserskiego pojawił się ogólnopolski turniej rangi mistrzowskiej dla specjalnie wyodrębnionej przez Wydział Wyszkolenia grupy zawodników w przedziale wiekowym 19-20 lat.

Ideą powołania do życia tego turnieju – który już na starcie nazwano młodzieżowymi mistrzostwami Polski – była próba zapewnienia utalentowanej pięściarsko młodzieży w miarę przynajmniej płynnych warunków przejścia do grupy wiekowej seniorów. Jak bowiem wskazywała praktyka nawet najlepsi juniorzy – po przejściu do dorosłego boksu – w ringowej konfrontacji ze zdecydowanie bardziej doświadczonymi seniorami nie od razu byli w stanie nawiązać z nimi rywalizację. Z tego powodu wiele talentów albo zupełnie znikało z ringów, albo rozmieniło swój potencjał na drobne nie osiągając nawet części tego, do czego byli predestynowani.

Oczywiście byli też i tacy, którzy niemal z marszu wchodzili do pierwszych składów swoich drużyn w dorosłej rywalizacji indywidualnej i drużynowej, potwierdzając swój potencjał zarówno w kraju, jak i poza jego granicami. Spotkamy ich nazwiska poniżej. Bo już podczas inauguracyjnego championatu naszych młodzieżowców przez gorlicki ring swoje przewinęli późniejsi mistrzowie i reprezentanci Polski seniorów oraz medaliści Igrzysk Olimpijskich, mistrzostw świata, czy mistrzostw Europy.

SYSTEM ROZGRYWANIA MISTRZOSTW – PLANY I REALIZACJA

Przeprowadzenie inauguracyjnego championatu naszego kraju dla młodzieżowców oparto na 3-stopniowym systemie rywalizacyjnym. Pierwszym miały być mistrzostwa okręgowe, które – zgodnie z Kalendarzem Centralnym – powinny zostać rozegrane do końca lutego. Okazuje się jednak, że wbrew przyjętym wcześniej założeniom w 1976 r. nie wszystkie Okręgi przeprowadziły zawody mistrzowskie o zasięgu lokalnym dla zawodników 19 – 20-letnich, jako odrębnej grupy wiekowej. Na pewno taki turniej odbył się w końcówce lutego w Okręgu Łódzkim. Ale na przykład w Wielkopolsce, czy w Koszalinie młodzieżowcy boksowali w championatach seniorskich. Z kolei reprezentacja Śląskiego OZB została wyłoniona w oparciu o ranking, będący funkcją wcześniej osiąganych wyników startowych.  

Jak więc widać zaraz na starcie tej zupełnie nowej imprezy – już w fazie wykonawczej pierwszego poziomu – pojawiły się elementy świadczące o dużej bezwładności organizacyjnej środowiska pięściarskiego, która nie pozwoliła na pełną realizację założonych zamierzeń szkoleniowo-startowych.  

Drugim stopniem rywalizacyjnym były zawody strefowe, będące już bezpośrednią kwalifikacją do turnieju finałowego. Zgodnie z założeniami Centrali przewidywano rozegranie w drugiej dekadzie marca – a dokładnie rzecz biorąc w dniach 18 – 20.03.1976 r. – czterech stref:

- w Łodzi – w której rywalizowali przedstawiciele Okręgów: Łódzkiego, Rzeszowskiego, Białostockiego i Warszawskiego.

- w Puławach – gdzie o awans do mistrzostw boksowali zawodnicy z Okręgów: Katowickiego, Krakowskiego, Lubelskiego i Kieleckiego.

- w Koszalinie – gdzie boksowali reprezentanci Okręgów: Koszalińskiego, Bydgoskiego, Gdańskiego i Szczecińskiego.

- we Wrocławiu – gdzie mieli boksować pięściarze z Okręgów: Opolskiego, Wrocławskiego, Poznańskiego i Zielonogórskiego. Ostatecznie jednak Strefa Wrocławska – ze względów organizacyjnych – nie doszła do skutku.

Awans do turnieju inauguracyjnego finału młodzieżowych mistrzostw Polski – zgodnie z systemem – zdobywali finaliści poszczególnych stref. Poza oczywiście Strefą Wrocławską, która jak napisałem powyżej nie odbyła się. W tym przypadku Centrala zdecydowała o imiennym dopuszczeniu 19 zawodników z Okręgów, które wchodziły w jej skład.

MISTRZOWIE STREF

W pozostałych trzech strefach, czyli w Łodzi, w Puławach i w Koszalinie o awans trzeba było już walczyć na ringu. Nasi młodzieżowcy – czego można się było zresztą spodziewać – podczas zmagań strefowych zaprezentowali zróżnicowany boks. Obok słabszych walk były też dobre i bardzo dobre. Co pozwalało wierzyć, że finałowe zmagania – na ringu w Gorlicach – będą ciekawą imprezą. Tym bardziej, że w przypadku tych zawodów chodziło nie tylko o rozdysponowanie kolejnych kompletów medali. Rzecz w tym, że zawody te miały przede wszystkim udzielić odpowiedzi na pytanie jakim potencjałem ludzkim dysponujemy w kontekście przyszłości naszego rodzimego pięściarstwa. Innymi słowy mówiąc – jaki jest prawdziwy kształt bezpośredniego zaplecza zawodniczego w dorosłym boksie.

Rozegranie Łódzkiej Strefy ulokowano w hali miejscowej Gwardii, przy al. Kościuszki 73, gdzie o awans do turnieju finałowego rywalizowało 48 zawodników ze wspomnianych powyżej Okręgów: Łódzkiego, Rzeszowskiego, Białostockiego i Warszawskiego. W pierwszym dniu zawodów rozegrano 14 walk eliminacyjnych, z których aż połowa zakończyła się przed czasem. Przy czym zarówno w tej fazie turnieju, tak i w półfinałach swoją przewagę nad rywalami zaznaczyli zdecydowanie przedstawiciele Okręgów: Łódzkiego i Warszawskiego, które zresztą rozdzieliły między sobą zdecydowaną większość pierwszych miejsc. Ciekawostką materiałów prasowych tej strefy była informacja – która nie znalazła potwierdzenia w rzeczywistości – że rozegranie turnieju finałowego miało być zaplanowane na ringu w Kaliszu. A oto finaliści Strefy Łódzkiej od wagi papierowej do ciężkiej (nazwiska zwycięzców na pierwszym miejscu): kat. 48 kg: Henryk Pielesiak (Gwardia Łódź) – Franciszek Batóg (Stal Rzeszów), kat.51 kg: Janusz Bogdański (Widzew Łódź) – Krzysztof Olewczyński (Gwardia Warszawa), kat. 54 kg: Piotr Nowak (Stal Rzeszów) – Marucha (Gwardia Łódź), kat. 57 kg: Krzysztof Niemczewski (Gwardia Warszawa) – Janusz Iwański (Widzew Łódź), kat. 60 kg: Krzysztof Rybak (Legia Warszawa) – Ryszard Wasilewski (Legia Warszawa), kat. 63,5 kg: Aleksander Brydak (Stal Rzeszów) – Piotr Adrjanowski (Gwardia Łódź), kat. 67 kg: Stanisław Tyksiński (Stal Stalowa Wola) – Tadeusz Pochwatka (Legia Warszawa), kat. 71 kg: Krzysztof Cichosz (Gwardia Łódź) – Zbigniew Suchański (Gwardia Warszawa), kat. 75 kg: Grzegorz Skrzecz (Gwardia Warszawa) – Jan Krysiuk (Gwardia Białystok), kat. 81 kg: Paweł Skrzecz (Gwardia Warszawa) – Czesław Jagiełło (Gwardia Łódź), kat. +81 kg: Janusz Czerniszewski (Legia Warszawa) – Zdzisław Jańczak (Gwardia Łódź).

W Puławach o awans do finału młodzieżowców boksowano w hali sportowej przy ul. Partyzantów 11. Organizatorem zawodów – i zarazem gospodarzem obiektu – byli działacze miejscowego klubu „Wisła”. Ponieważ na terenie miasta nie prowadzono nigdzie szkolenia pięściarskiego, to patrząc na tę lokalizację można było się zastanawiać dlaczego właśnie tutaj rozegrano pięściarską Strefę do młodzieżowych mistrzostw Polski. Zakładano jednak, że właśnie te zawody pięściarskie zaowocują powołaniem do życia sekcji bokserskiej, gdyż rozmowy na ten temat miały się już toczyć w mieście od jakiegoś czasu.

Zdecydowanie najsilniejszą drużyną puławskiej rywalizacji okazał się zespół z Katowic, który zgarnął większość pierwszych lokat. Na drugiej pozycji uplasowali się zawodnicy Kieleckiego OZB. Dalsze lokaty przypadły w udziale drużynom z Krakowa i Lublina. A oto finaliści Strefy Puławskiej od wagi papierowej do ciężkiej (nazwiska zwycięzców na pierwszym miejscu, przy czym nie we wszystkich wagach udało mi się ustalić zdobywców II miejsc): kat. 48 kg: Zbigniew Raubo (Górnik Radlin) – Michał Michta (Star Starachowice), kat. 51 kg: Mazurczak (Błękitni Kielce) – Wieczorek (OZB Katowice), kat. 54 kg: Urbański (Carbo Gliwice) – Marian Wójtowicz (Motor Lublin), kat. 57 kg: Stanisław Libront (Hutnik Kraków) – Zdzisław Tomasik (Błękitni Kielce), kat. 60 kg: Adam Piwowarski (Carbo Gliwice) – Leszek Szczepański (Błękitni Kielce), kat. 63,5 kg: Eugeniusz Sarota (GKS Katowice) – ???, kat. 67 kg: Ireneusz Przywara (Górnik Knurów) – Pasternak (Star Starachowice), kat. 71 kg: Mirosław Soszyński (OZB Katowice) – Waldemar Jacyna (Avia Świdnik), kat. 75 kg: Mirosław Bednarski (Hutnik Kraków) – ???, kat. 81 kg: Felicjan Tlon (Górnik Pszów) – ???, kat. +81 kg: Śliwa (Górnik Pszów) – Dyszkowski (Błękitni Kielce).

Uczestnicy Strefy Koszalińskiej – w liczbie 33 zawodników – o awans do inauguracyjnych MMP boksowali w hali miejscowej Gwardii. Frekwencja startujących była znacznie niższa od oczekiwanej, co miało bezpośredni związek z nałożeniem się terminów Strefy i mistrzostw Okręgu Bydgoskiego. Z tego względu do Koszalina przyjechało zaledwie 3 zawodników Zawiszy Bydgoszcz. Poza nimi w Słupsku walczyli jeszcze przedstawiciele Pomorza Środkowego (Gdańsk) i Zachodniego (Szczecin). W fazie eliminacyjnej turnieju rozegrano tylko 2 pojedynki. W półfinałach odbyło się 10 walk, których poziom oceniono na co najmniej dobry. Wreszcie w finałach można było już zwrócić uwagę na kilka potyczek, których uczestnicy istotnie prezentowali w ringu wysoką dyspozycję startową. W gronie wyróżnionych znaleźli się: Krzysztof Kikowski (Zawisza Bydgoszcz) oraz Kazimierz Adach (Czarni Słupsk), którzy także w Gorlicach należeli do grona najlepszych zawodników.

A oto finaliści Strefy Koszalińskiej, której boksowano od wagi muszej do ciężkiej – bez papierowej (nazwiska zwycięzców na pierwszym miejscu): kat. 51 kg: Andrzej Cudny (Stoczniowiec Gdańsk) – Jerzy Mikulski (Czarni Słupsk), kat. 54 kg: Krzysztof Płaczkiewicz (Gwardia Koszalin) – Kukiełka (Gwardia Koszalin),  kat. 57 kg: Krzysztof Kikowski (Zawisza Bydgoszcz) – Krzysztof Gołos (Gwardia Koszalin), kat. 60 kg: Kazimierz Adach (Czarni Słupsk) – Żarczyński (OZB Koszalin), kat. 63,5 kg: Andrzej Majka (Stoczniowiec Gdańsk) – Kajfasz (Koszalin), kat. 67 kg: Leszek Lewandowski (Zawisza Bydgoszcz) – Józef Mielewczyk (Stoczniowiec Gdańsk), kat. 71 kg: Andrzej Ciesielski (Arka Gdynia) – Witych (OZB Gdańsk),kat. 75 kg: Andrzej Zygarłowski (Gwardia Koszalin) – Wasak (OZB Koszalin), kat. 81 kg: Bogdan Tomporowski (Stal-Stocznia Szczecin) – Rolicz (OZB Gdańsk), kat. +81 kg: Tadeusz Woźniak (Stal-Stocznia Szczecin) – Roman Łasz (Gwardia Koszalin).

TURNIEJ FINAŁOWY

Wreszcie w dniach 08 – 11.04.1976 r. na ringu w Gorlicach 77 zawodników przystąpiło do batalii o tytuły mistrzowskie. Zawody potwierdziły, że mamy utalentowaną pięściarsko młodzież o potencjale pozwalającym z umiarkowanym optymizmem – przynajmniej w tamtym czasie – patrzeć w przyszłość polskiego boksu nie tylko na ringach krajowych, ale także międzynarodowych. Poziom sportowy walk w większości kategorii wagowych stał na wysokim poziomie. Rywalizacja miała charakter wyrównany. Do tego zawodnicy w ringu prezentowali już dobre wyszkolenie techniczne. I właśnie w rozwiązaniach techniczno-taktycznych – a nie w oparciu o siłę – poszukiwali oni rozwiązań w kolejnych pojedynkach. Wysoko oceniona została także sprawność organizacyjna zawodów, co wystawia wysoką notę gospodarzom tego przedsięwzięcia.

Za najlepszego zawodnika mistrzostw uznano Leszka Szczepańskiego (Błękitni Kielce), który wywalczył złoty medal w wadze lekkiej. Jego pojedynek finałowy z Kazimierzem Adachem (Czarni Słupsk) bez cienia przesady mógł podobać się najbardziej nawet wybrednym koneserom szlachetnej szermierki na pięści. Wyróżniono także Aleksandra Brydaka (Stal Rzeszów) – mistrza wagi lekkopółśredniej. Innymi wybitnymi indywidualnościami gorlickich zmagań byli także: bracia Grzegorz i Paweł Skrzecz (obaj Gwardia Warszawa), Franciszek Batóg (Stal Rzeszów), Krzysztof Kikowski (Zawisza Bydgoszcz), Krzysztof Cichosz (Gwardia Łódź) i Zbigniew Raubo (Górnik Radlin). A skoro już jesteśmy przy zawodniku z Radlina, to należy wskazać, że sięgając po złoty medal w wadze papierowej został on pierwszym młodzieżowym mistrzem Polski w historii tej dyscypliny w naszym kraju. W późniejszych latach Zbigniew Raubo – już jako zawodnik Legii Warszawa – czterokrotnie sięgał po seniorskie mistrzostwo Polski, boksował na mistrzostwach świata (1978) i mistrzostwach Europy (1983) oraz wywalczył srebrny medal w Turnieju Przyjaźni (1984).

Słów kilka poświęcić także należy Krzysztofowi Kikowskiemu, który jeszcze w 1976 r. wywalczył brązowy medal młodzieżowych mistrzostw Europy. Na dorosłym ringu bydgoszczanin sięgnął m.in. po wicemistrzostwo Polski.

Swój wielki pięściarski potencjał – zasygnalizowany już wcześniej w Koszalinie, a następnie w Gorlicach – potwierdził na dorosłym ringu Kazimierz Adach. Zawodnik Czarnych Słupsk – po młodzieżowym mistrzostwie Polski zdobytym w 1977 – zapisał w swojej ringowej kolekcji m.in. trzy tytuły mistrza Polski, starty w mistrzostwach Europy (1981), mistrzostwach świata (1982) oraz brązowy medal olimpijski (1980).

Dwa tytuły mistrza kraju na dorosłym ringu wywalczył także Aleksander Brydak, który z orłem na piersiach walczył jeszcze na mistrzostwach Europy (1979).

Duże sukcesy po przejściu do seniorów stały się udziałem braci: Grzegorza i Pawła Skrzeczów, boksujących w stołecznej Gwardii. Grzegorz obok 5 tytułów mistrza Polski, startował na Igrzyskach Olimpijskich (1980) oraz wywalczył brązowe medale na mistrzostwach  świata (1982) i mistrzostwach Europy (1983). Natomiast Paweł po brązowym medalu ME (1979) i wicemistrzostwie Europy (1983), zdobył także brąz Pucharu Świata (1983), wicemistrzostwo świata (1982) i wicemistrzostwo olimpijskie (1980).

Do tego grona dopisać należy także Janusza Czerniszewskiego (Legia Warszawa), który na dorosłym ringu dwukrotnie zdobywał mistrzostwo Polski.

Słów kilka poświęcić także należy Romanowi Łaszowi (Gwardia Koszalin), który w Gorlicach co prawda medalu nie zdobył, ale już niebawem pokazał,że jego aspiracje ringowe sięgają wysoko. Już w seniorskiej rywalizacji zawodnik ten po zmianie nazwiska na Ślusarczyk oraz klubu – na Stal-Stocznia Szczecin – sięgnął po mistrzostwo Polski w najcięższym limicie wagowym oraz reprezentował barwy narodowe na Turnieju Przyjaźni w Hawanie w 1984 r.

Ponadto – co godne podkreślenia – na liście uczestników pierwszych mistrzostw Polski młodzieżowców znaleźć możemy aż trzech późniejszych selekcjonerów kadr narodowych: Zbigniewa Raubo - selekcjonera kadetów, juniorów i seniorów. Ireneusza Przywarę trenera seniorów oraz Marka Węgierskiego, który prowadził kadry kobiece: juniorek i seniorek.  

A oto wyniki I MMP – Gorlice 1976 (nazwiska zwycięzców na pierwszym miejscu):

waga papierowa (6 zawodników)
Ćwierćfinały:
Zbigniew Raubo (Górnik Radlin) – Jerzy Mikulski (Czarni Słupsk)
Michał Michta (Star Starachowice) – Władysław Motała (Olimpia Poznań)
Półfinały:
Franciszek Batóg (Stal Rzeszów) – Janusz Kluba (Carbo Gliwice)
Raubo - Michta
Finał:
Raubo – Batóg

waga musza (8 zawodników)
Ćwierćfinały:
Stanisław Krawczyk (GKS Katowice) – Zbigniew Gruszczyński (Wybrzeże Gdańsk)
Waldemar Dusik (Wisła Kraków) – Mazurczak (Błękitni Kielce)
Andrzej Cudny (Stoczniowiec Gdańsk) – Krzysztof Olewczyński (Gwardia Warszawa)
Janusz Bogdański (Widzew Łódź) – Mikołaj Kocur (Zagłębie Lubin)  
Półfinały:
Krawczyk – Dusik
Bogdański – Cudny
Finał:
Bogdański – Krawczyk

waga kogucia (6 zawodników)
Ćwierćfinały:
Krzysztof Płaczkiewicz (Gwardia Koszalin) – Zbyszko Kosicki (Olimpia Poznań)
Piotr Nowak (Stal Rzeszów) – Ryszard Kajl (Gwardia Wrocław)
Półfinały:
Stefan Nowak (Olimpia Poznań) – Krupiński (Kielce)
Płaczkiewicz – Nowak
Finał:
Płaczkiewicz – Nowak

waga piórkowa (8 zawodników)
Ćwierćfinały:
Cezary Sypniewicz (Turów Zgorzelec) – Zdzisław Tomasik (Błękitni Kielce)
Tadeusz Ciesielski (Zagłębie Konin) – Marek Kempski (Gwardia Łódź)
Krzysztof Kikowski (Zawisza Bydgoszcz) – Stanisław Libront (Hutnik Kraków)
Krzysztof Gołos (Gwardia Koszalin) – Krzysztof Niemczewski (Gwardia Warszawa)
Półfinały:
Ciesielski – Sypniewicz
Kikowski – Gołos
Finał:
Kikowski – Ciesielski

waga lekka (7 zawodników)
Ćwierćfinały:
Krzysztof Rybak (Legia Warszawa) – Adam Piwowarski (Carbo Gliwice)
Kazimierz Adach (Czarni Słupsk) – Piotr Witt (Sokół Piła)
Ryszard Wasilewski (Legia Warszawa) – Żarczyński (Koszalin)
Półfinały:
Leszek Szczepański (Błękitni Kielce) – Rybak
Adach – Wasilewski
Finał:
Szczepański – Adach

waga lekkopółśrednia (7 zawodników)
Ćwierćfinały:
Aleksander Brydak (Stal Rzeszów) – Eugeniusz Sarota (GKS Katowice)
Andrzej Majka (Stoczniowiec Gdańsk) – Ryszard Należny (Odra Brzeg)
Ryszard Hyży (Prosna Kalisz) – Jan Borczuch (Katowice)
Półfinały:
Brydak – Andrzej Drab (BKS Bolesławiec)
Majka – Hyży
Finał:
Brydak – Majka

waga półśrednia (8 zawodników)
Ćwierćfinały:
Mieczysław Marek (Sokół Piła) – Tadeusz Oleksy (Turów Zgorzelec)
Józef Mielewczyk (Stoczniowiec Gdańsk) – Leszek Lewandowski (Zawisza Bydgoszcz)
Tadeusz Pochwatka (Legia Warszawa) – Ireneusz Przywara (GKS Katowice)
Stanisław Tyksiński (Stal Stalowa Wola) – Pasterczyk (Kielce)
Półfinały:
Mielewczyk – Marek
Tyksiński – Pochwatka
Finał:
Tyksiński – Mielewczyk

waga lekkośrednia (6 zawodników)
Ćwierćfinały:
Krzysztof Cichosz (Gwardia Łódź) – Witych (Gdańsk)
Andrzej Ciesielski (Arka Gdynia) – Zbigniew Suchański (Gwardia Warszawa)
Półfinały:
Mirosław Soczyński (GKS Jastrzębie) – Stanisław Szymaniak (Gwardia Zielona Góra)
Cichosz – Ciesielski
Finał:
Cichosz – Soczyński

waga średnia (7 zawodników)
Ćwierćfinały:
Leszek Pilich (Prosna Kalisz) – Zbigniew Bochenek (Górnik Libiąż)
Grzegorz Skrzecz (Gwardia Warszawa) – Mirosław Bednarski (Hutnik Kraków)
Jan Krysiuk (Gwardia Białystok) – Józef Skaradziński (Pionier Strzelce Opolskie)
Półfinały:
Pilich – Andrzej Zygarłowski (Gwardia Koszalin)
G. Skrzecz – Krysiuk
Finał:
G. Skrzecz – Pilich

waga półciężka (7 zawodników)
Ćwierćfinały:
Witold Środa (GKS Jastrzębie) – Zbigniew Spychała (Gwardia Zielona Góra)
Czesław Jagiełło (Gwardia Łódź) – Moneta (Wrocław)
Paweł Skrzecz (Gwardia Warszawa) – Felicjan Tlon (Górnik Pszów)
Półfinały:
Środa – Bogdan Tomporowski (Stal-Stocznia Szczecin)
P. Skrzecz – Jagiełło
Finał:
P. Skrzecz – Środa

waga ciężka (7 zawodników)
Ćwierćfinały:
Marek Węgierski (Zagłębie Lubin) – Roman Łasz (Gwardia Koszalin)  
Tadeusz Woźniak (Stal-Stocznia Szczecin) – Dyszkowski (Kielce)
Zdzisław Jańczak (Gwardia Łódź) – Śliwa (Katowice)
Półfinały:
Janusz Czerniszewski (Legia Warszawa) – Węgierski
Jańczak – Woźniak
Finał:
Czerniszewski – Jańczak