DE LA HOYA, OSCAR

Oscar De La Hoya przyszedł na świat 4 lutego 1973 roku we wschodniej części  Los Angeles. Dorastał w dosyć biednej rodzinie, jego rodzice byli meksykańskimi emigrantami. Ojciec Joel senior pracował jako magazynier, a jego matka Cecilia była krawcową. Oscar miał dwoje rodzeństwa - starszego brata Joela juniora i  młodszą siostrę Ceci.

Boks był tradycją w rodzinie De La Hoya. Dziadek Oscara walczył amatorsko w wadze piórkowej, a ojciec stoczył w Stanach Zjednoczonych 13 walk w wadze lekkiej z czego dziewięć wygrał, trzy przegrał i jedną zremisował. Joel po raz pierwszy wpuścił syna do ringu, gdy miał sześć lat, walczył wtedy z innym dzieckiem z okolicy i wygrał. Mając jedenaście lat wygrał pierwszy turniej. Wkrótce De La Hoya wstąpił do "Ressurection Boy’s Club Gym", gdzie bokserskiego rzemiosła uczył go Al Stankie, który doprowadził wcześniej do złotego medalu olimpijskiego innego boksera z Los Angeles, Paula Gonzalesa. Kariera Oscara rozwijała się w bardzo dobrym tempie i już, kiedy miał piętnaście lat zdobył mistrzostwo juniorów wadze do 119 funtów, a rok później zdobył złote rękawice w wadze do 125 funtów.

Mając zaledwie siedemnaście lat wygrał w mistrzostwach Stanów Zjednoczonych w wadze do 125 funtów i zdobył złoty medal Igrzysk Dobrej Woli, stając się jednocześnie najmłodszym amerykańskim zawodnikiem w historii tego turnieju. Po igrzyskach dowiedział się, że jego matka ma raka piersi, czego nie mówiła mu wcześniej by mógł skoncentrować się wyłącznie na turnieju. W październiku 1990 roku zmarła, mając marzenie, że jej syn zdobędzie złoty medal Igrzysk Olimpijskich, a Oscar obiecał mamie, że zdobędzie złoto. W 1991 roku wygrał amatorskie mistrzostwo Stanów Zjednoczonych i został uznany bokserem roku w stanach. W międzyczasie zmienił trenera, który miał problemy z alkoholem.Nowym trenerem Oscara został były bokser Robert Alcazar, który wcześniej pracował z Joel’em De La Hoya seniorem.

De La Hoya z łatwością dostał się do amerykańskiej kadry na Igrzyska w Barcelonie. Pierwszym przeciwnikiem był 27-letni znakomity kubański pięściarz Julio Gonzalez. Amerykanin wygrał ten pojedynek 7 – 2. W drugiej rundzie przyszło mu się zmierzyć z mistrzem Korei Hong Sung Sik, i pokonał przeciwnika choć tylko jednym punktem. W drodze do finału wygrał także z Adilsonem Silvą oraz Tontcho Tontchevem. W walce o złoty medal spotkał się z niemieckim bokserem Marco Rudolphem, z którym przegrał rok wcześniej na mistrzostwach świata w Australii. De La Hoya kontrolował przebieg walki i w trzeciej rundzie uderzeniem z lewej ręki powalił przeciwnika po czym sędzia przerwał walkę. De La Hoya świętował zwycięstwo trzymając w jednej ręce flagę Stanów Zjednoczonych, a w drugiej flagę Meksyku. Tak zdobył swoje największe dotychczasowe trofeum, dotrzymując słowa danego umierającej matce. Po igrzyskach został nazwany przez media „Złotym chłopcem” i tego przydomku używał przez całą późniejszą karierę.

Zakończenie się igrzysk było również końcem jego znakomitej amatorskiej kariery, podczas której zwyciężył w 223 pojedynkach, z czego 153 walki kończył przed czasem, a pięciokrotnie musiał uznać wyższość przeciwników. 4 września podpisał z agentami: Robertem Mittlemanem i Stevem Nelsonem lukreatywny kontrakt wart ponad milion dolarów. Za część z tych pieniędzy kupił dla swojej rodziny dom.

Pierwszą profesjonalną walkę De La Hoya stoczył 23 listopada 1992 roku, a jego przeciwnikiem był Lamar Williams, którego znokautował już w pierwszej rundzie. Następnym przeciwnikiem był Cliff Hicks, który również został znokautowany. W 1993 roku „Złoty chłopiec” zwyciężył w dziewięciu pojedynkach, większość z nich kończąc przed czasem. De la Hoya mimo sukcesów postanowił zerwać w grudniu 1993 roku kontrakt z Mittlemanem i Nelsonem by mieć większą kontrolę nad swoją karierą. Zdecydował się podpisać trzyletnią umowę z jedynym z największych promotorów Bobem Arumą.

W 1994 roku Oscar kontynuował pasmo zwycięstw, lecz w lutym postanowił rozstać się z zaprzyjaźnionym z rodziną De La Hoya trenerem Robertem Alcazar, a zastąpił go bardziej doświadczonym Jezusem „Profesor” Rivero. Miał on w zwyczaju wpływać na zachowanie zawodników zarówno w ringu jak i  poza nim, dlatego zachęcał swego podopiecznego do rozwijania umysłu poprzez czytanie literatury czy słuchanie muzyki klasycznej. 5 marca 1994 roku zdobył mistrzowski pas WBO w kategorii super piórkowej pokonując Jimmiego Bredhala. Po jednej obronie pasa De La Hoya zdecydował się przenieść do wagi lekkiej i 29 lipca 1994 roku odebrał tytuł organizacji WBO Jorge Peazowi nokautując go już w drugiej rundzie. 6 maja 1995 roku zdobył tytuł  mistrza świata IBF w kategorii lekkiej pokonując Rafaela Rualesa.

O „Złotym chłopcu” zrobiło się szczególnie głośno, kiedy pokonał swego idola z dzieciństwa, genialnego Julio Cesara Chaveza i zdobył tytuł mistrza świata WBC w kategorii super lekkiej. Stracił wtedy w oczach latynoskiej społeczności, według której „sprzedał” się uzyskując status gwiazdy i przenosząc się do bogatej dzielnicy, spędzając wolny czas w ekskluzywnych klubach czy na polach golfowych.

Na ringu jednak wciąż sobie świetnie radził i wciąż wygrywał, a 12 kwietnia 1997 roku zdobył tytuł w kolejnej kategorii wagowej. Tym razem był to pas WBC w kategorii półśredniej, a odebrał go Pernellowi Whitaker. Jednak pasmo zwycięstw Oscara dobiegło końca w bardzo oczekiwanym starciu z Felixem „Tito” Trinidad. 18 września 1999 utracił tytuł WBC wagi półśredniej na rzecz właśnie tego boksera. De La Hoya zrehabilitował się pokonując przez nokaut Darella Coley w lutym 2000 roku. W czerwcu jednak znów musiał uznać wyższość innego pięściarza, tym razem był to Shane Mosley. Rozczarowany dwoma porażkami w tak krótkim czasie, postanowił odpocząć od boksu i oddać się innej pasji – śpiewaniu.

De La Hoya zdecydował się by zatrudnić nowego trenera, został nim Floyd Maywether Sr. Powrócił na ring, i zrobił to w wielkim stylu pokonując Arturo Gatti, a następnie z łatwością pokonał na punkty Javiera Castillejo w walce o pas mistrza świata wagi junior średniej WBC, stając się jednocześnie najmłodszym bokserem, który zdobył pasy mistrzowskie w pięciu kategoriach wagowych. W 2001 roku De La Hoya założył także własną firmę Golden Boy Promotions.

13 września 2003 doszło do rewanżu z Shane Mosley, którego stawką były trzy pasy mistrzowskie wagi junior średniej. Shane Mosley jednak miał „patent” na Oscara i znów wygrał na punkty. 5 czerwca 2004 roku „Złoty chłopiec” zmierzył się z nieznanym w USA, niemieckim pięściarzem Felixem Sturmem o mistrzostwo świata WBO w kategorii średniej. Zdobył tytuł lecz, wielu ekspertów uważało, że został on mu podarowany, ponieważ przez większą część walki to Sturm był agresorem i atakował. Następnie doszło do oczekiwanego pojedynku o zunifikowanie czterech pasów wagi średniej z niekwestionowanym mistrzem tej kategorii Bernardem Hopkinsem.  17 września 2004 roku toczyli bardzo wyrównaną walkę przez osiem rund, którą jednak zakończył w rundzie dziewiątej kapitalnym lewym na wątrobę Hopkins. De La Hoya był wściekły, ale jak mówił po walce „To był idealny cios, który odebrał mi wszystkie siły, chciałem wstać, ale nie mogłem”.

7 maja 2006 roku zdobył tytuł w szóstej kategorii wagowej, tym razem lekko średniej WBC. Pokonał Nikaraguańczyka Ricardo Mayorgę w szóstej rundzie, kiedy sędzia zdecydował się przerwać pojedynek.

5 maja 2007 roku doszło w Las Vegas do walki, która została okrzyknięta „walką stulecia”. Transmisję w systemie pay–per-view za 54.95 dolara wykupiło w Stanach Zjednoczonych 2 150 000 gospodarstw, co pozwoliło pobić rekord należący do rewanżowej walki pomiędzy Mikiem Tysonem, a Evanderem Holiefieldem. Stawką pojedynku był pas WBC w kategorii lekkośredniej, a przeciwnikiem „Złotego chłopca” był niepokonany Floyd Mayweather Junior. Walka odbyła się w pełnym wymiarze czasowym, a jej zwycięzcą decyzją sędziów został Mayweather. Decyzja ta przyniosła wiele kontrowersji, gdyż wielu ekspertów uważało, że wygrać powinien De La Hoya, który częściej wyprowadzał ataki.

6 grudnia 2008 roku w hali MGM Grand doszło do kolejnego wielkiego pojedynku z udziałem Oscara, tego wieczoru spotkał się z uznawanym wówczas za numer jeden w klasyfikacji pound for pound Mannym Pacquiao. De La Hoya w tym pojedynku jednak był tylko cieniem samego siebie i był obijany przez niższego, ale znacznie szybszego Filipińczyka. Walka zakończyła się przez TKO w ósmej rundzie.

14 kwietnia 2009 roku podczas konferencji prasowej przed Staples Center w Los Angeles De La Hoya ze łzami w oczach ogłosił zakończenie swojej wspaniałej kariery. Obecnie Oscar zajmuje się prowadzeniem świetnie prosperującego Golden Boy Promotions i organizuje walki.