International Boxing Hall of Fame: Klasa 2008
W dniach 5-8 czerwca 2008 roku w oddalonej o kilkaset kilometrów od Nowego Jorku miejscowości Canastota odbył się tradycyjny, doroczny Hall of Fame Weekend organizowany w ramach International Boxing Hall of Fame. Impreza ta była dziewiętnastą już tego typu w historii i w jej szczytowym punkcie do Galerii Sław dołączyły nowe osobistości, które swą postawą w ringu bądź poza nim przyczyniły się do rozwoju i popularyzacji pięściarstwa na świecie. Zapraszam do zapoznania się z listą nazwisk oraz krótkimi opisami przedstawiającymi najważniejsze informacje na temat tegorocznych bohaterów Weekendu.
Larry Holmes (USA, waga ciężka) - Holmes jest dzisiaj powszechnie uznawany za jednego z najwybitniejszych championów w historii wagi ciężkiej. Zawodową karierę rozpoczął w 1973 roku, mając 24 lata, a jego pierwszą ofiarą w ringu był niejaki Rodell Dupree, którego urodzony w Cuthbert debiutant pokonał po czterech rundach na punkty. Kolejne występy Larry'ego były równie udane, a niezwykle cennym doświadczeniem dla młodego pięściarza okazały się wspólne sparingi ze słynnym Muhammadem Alim. W końcu w marcu 1978 roku Holmes pokonując Earnie Shaversa zyskał prawo do walki o mistrzostwo świata federacji WBC, która odbyła się kilkadziesiąt dni później w Las Vegas. Jego rywalem był Ken Norton. Po niezwykle dramatycznej 15-rundowej walce sędziowie punktowi przyznali zwycięstwo pretendentowi w stosunku 2:1. Jak się później okazało, mecz ten rozpoczął okres dominacji Holmesa w wadze ciężkiej, który pozostawał niepokonany do września 1985 roku, wygrywając w tym czasie między innymi z Weaverem, Shaversem, Leonem Spinksem, czy swoim idolem i mentorem znanym niegdyś jako Cassius Clay. Pierwszym pogromcą "Easton Assasin'a", który dzierżył wtedy pas IBF (wcześniej zrzekł się tytułu WBC), okazał się ówczesny król kategorii półciężkiej Michael Spinks. Wygrywając w Las Vegas z Holmesem, Spinks pozbawił swego przeciwnika marzeń o pobiciu rekordu legendarnego Rocky'ego Marciano, który zwyciężył we wszystkich swoich 49 walkach (przed pierwszą potyczką ze Spinksem Holmes miał na koncie 48 wygranych). Również w rewanżu "Jinx" okazał się lepszy i to przekonało byłego championa do zakończenia kariery. Larry nie potrafił jednak zbyt długo wytrzymać bez boksu i po kilkunastu miesiącach powrócił na ring, aby zmierzyć się z ówczesnym dominatorem kategorii ciężkiej Mike'em Tysonem. "Żelazny" potrzebował niespełna 4 rund na rozprawienie się ze starszym rywalem. Po tej dotkliwej porażce Holmes zrobił sobie 3-letnią przerwę od zawodowych występów, ale w kwietniu 1991 roku ponownie zaprezentował się światu wygrywając przez TKO w pierwszej rundzie z Timem Andersonem. Następnie pięściarz z Easton odniósł jeszcze pięć zwycięstw, w tym nad Rayem Mercerem, i dostał szansę walki o pasy mistrzowskie z Evanderem Holyfieldem. Ponownie jednak młodość wzięła górę i na kolejną okazję do walki o tytuł Holmes musiał czekać do roku 1995 i potyczki z Oliverem McCallem. Po dwunastu starciach sędziowie wskazali championa nieznacznym zwycięzcą. W końcu w 2002 roku, po wygranej z Ericiem "Butterbean'em" Eschem, "Easton Assasin" postanowił zawiesić rękawice na kołku, tym razem na dobre. Podczas swej długiej kariery odniósł 69 zwycięstw (w tym 44 przed czasem) i doznał 6 porażek. Aż 20-krotnie z powodzeniem bronił tytułu mistrza świata, ustępując na tym polu jedynie legendarnemu Joe Louisowi.
Eddie Perkins (USA, junior półśrednia) - urodzony w marcu 1937 roku Perkins przeszedł na zawodowstwo mając 19 lat. Początki nie były jednak łatwe, bo w dwóch pierwszych walkach doznał porażek. Były to czasy, kiedy Eddie boksował głównie w Chicago, ale już pod koniec 1959 roku stoczył pierwszy pojedynek poza granicami Stanów Zjednoczonych, a konkretnie w Meksyku, gdzie uległ reprezentującemu gospodarzy Alfredo Urbinie. Był to początek globtroterskiej kariery Amerykanina, bowiem w późniejszym czasie walczył jeszcze między innymi w Wenezueli, Francji, Japonii, na Filipinach, w Brazylii, Argentynie, Danii, czy nawet w tak egzotycznych boksersko krajach, jak Gujana czy Trynidad i Tobago. W październiku 1961 roku Perkins otrzymał pierwszą w karierze szansę o walki o tytuł mistrza świata. Jego przeciwnikiem w Mediolanie był znakomity Włoch Duilio Loi. Po piętnastu wyrównanych starciach sędziowie punktowi orzekli remis i na rewanż obaj panowie musieli czekać niespełna rok. Tym razem lepszy okazał się gość zza oceanu, ale Perkins nie cieszył się tytułem zbyt długo, gdyż jeszcze w grudniu tego samego roku doszło do trzeciej - i ostatniej - potyczki z Loi, który po kolejnych piętnastu rundach walki z Amerykaninem odzyskał tytuł. Wkrótce po tym sukcesie Włoch zakończył karierę i w czerwcu 1963 roku Perkins ponownie zdobył pas WBA, a także WBC, które wywalczył pokonując w Manili Roberto Cruza. Tytuły zdołał obronić dwukrotnie, aż na początku 1965 roku odebrał mu je Wenezuelczyk Carlos Hernandez, z którym Perkins notabene wygrał kilka lat wcześniej. Eddie kontynuował karierę do roku 1975, występując w tym czasie w wielu krajach i potykając się z czołowymi bokserami wagi junior półśredniej oraz średniej. W swoim ringowym dorobku ma 75 zwycięstw (22 przed czasem), 20 porażek, a także 2 remisy.
Mogens Palle (Dania, promotor) - Palle to najbardziej wpływowy promotor bokserski w Danii. W trakcie swej działalności był zaangażowany w organizację ponad 200 walk mistrzowskich, a jego podopiecznymi byli między innymi były mistrz świata w wadze junior średniej Ayub Kalule, mistrz Europy w kategorii średniej Tom Bogs, bracia Johnny i Jimmy Bredahl (pierwszy posiadał pasy WBA i EBU w wadze koguciej, drugi był championem WBO w super piórkowej), a także Brian Nielsen, Thomas Damgaard czy Mikkel Kessler. W 2001 roku Palle zorganizował w Danii największą pięściarską galę w historii kraju, kiedy to na walkę z Nielsenem sprowadził samego Mike'a Tysona (podczas tych zawodów wystąpili też tacy zawodnicy, jak Joe Calzaghe, Kessler, Carlos Baldomir, Ray Mercer i Johnny Bredahl). Ale również w przeszłości Palle przekonał do występu w swojej ojczyźnie kilku wspaniałych zawodników, wspomnieć wystarczy Carlosa Monzona, Emile Griffitha, Larry'ego Holmesa czy Kena Buchanana. Ostatni jego sukces to współpromowanie walki Calzaghe - Kessler, która przyciągnęła na Millenium Stadium w Cardiff 50,000 widzów.
Frank Warren (Anglia, promotor) - Warren swą promotorską karierę rozpoczął na początku lat 80-tych i w ciągu tych ponad 20 lat dorobił się opinii najbardziej wpływowego człowieka w świecie brytyjskiego boksu. W przeszłości jego podopiecznymi byli między innymi Nigel Benn, Frank Bruno, czy Naseem Hamed, obecnie najbardziej znani zawodnicy walczący pod jego skrzydłami to Joe Calzaghe i Amir Khan. W 2000 roku promował też dwie walki Mike'a Tysona, który pojedynkował się na Wyspach najpierw z Juliusem Francisem, a kilka miesięcy później z Lou Savarese. Ostatnie pamiętne pojedynki, z którymi jest kojarzony, to chociażby starcia Hatton - Tszyu, Calzaghe - Lacy, a także Calzaghe - Kessler.
Dave Anderson (USA, dziennikarz) - urodzony w maju 1929 roku Anderson rozpoczął pracę dziennikarza sportowego w popularnym niegdyś Brooklyn Eagle. W połowie lat 50-tych przeniósł się do New York Journal American, a w roku 1966 dołączył do zespołu New York Times. W trakcie swej piśmienniczej działalności zdobył wielkie uznanie w środowisku dziennikarskim, czego dowodem są przyznane mu liczne nagrody, w tym między innymi Nagroda Pulitzera, którą otrzymał w 1981 roku. Dwukrotnie zdobył również nagrodę imienia Edwarda Paysona Duttona (w 1965 za artykuł "The Longest Day of Sugar Ray" i w 1972 za historię o Joe Frazierze). W roku 1973 członkowie Boxing Writers Association of America przyznali Andersonowi nagrodę imienia Nata Fleischera za doskonałe prace traktujące o boksie. 20 lat później doceniony został także przez redaktorów sportowych Associated Press i otrzymał nagrodę im. Reda Smitha za wybitne osiągnięcia dziennikarskie. Anderson poza wieloma znakomitymi artykułami ma też na swoim koncie napisanych 21 książek.
Joe Koizumi (Japonia, dziennikarz) - Koizumi to obecnie najbardziej znany w bokserskim świecie dziennikarz japoński. Już jako 17-latek korespondował z Natem Fleischerem na temat walk mistrzowskich odbywających się w Kraju Kwitnącej Wiśni. Joe zyskał na tyle dużą sympatię twórcy magazynu The Ring, że ten postanowił zatrudnić go w swym czasopiśmie jako japońskiego korespondenta. Od tego czasu Koizumi jest nieprzerwanie związany z "Biblią Boksu". Udziela się też na łamach innych gazet, poza tym regularnie pisuje dla bodaj najpopularniejszego pięściarskiego serwisu internetowego fightnews.com. Swoich sił próbował także jako komentator telewizyjny w stacjach TV Tokyo, Nippon TV i WOWOW. Pracował też między innymi jako trener, cutman i menedżer, a związany był z mistrzem świata w wadze piórkowej Luisito Espinosą, championem w super muszej Jiro Watanabe, czy posiadaczem pasa WBC w junior muszej Shiego Nakajimą. Dał się też poznać jako promotor i organizator walk.
POŚMIERTNIE UHONOROWANI ZOSTALI:
Holman Williams (USA, średnia) - Williams urodził się 30 stycznia 1915 roku w Pensacoli na Florydzie. W wieku 13 lat rozpoczął karierę amatorską w kategorii koguciej, żeby 4 lata później przejść na zawodowstwo i rywalizować w wadze piórkowej. Szybko dał się poznać jako pięściarz posiadający bardzo wysokie umiejętności obronne, pod których wrażeniem był sam Eddie Futch, dziś legendarny już trener, którego Williams poznał w jednym z gymów w Detroit. I choć kunszt bokserski Holmana nie podlegał dyskusji, pięściarz ten nigdy nie otrzymał szansy walki o tytuł mistrza świata. Pojedynkował się natomiast z innymi świetnymi zawodnikami wagi półśredniej, średniej, a nawet półciężkiej, i wielu z nich pokonał (m.in. Charlesa Burleya, Kida Tunero, Eddie'ego Bookera, Lloyda Marshalla, czy samego Archie Moore'a). W roku 1946 walczył z Marcelem Cerdanem oraz Jake'em LaMottą, jednak zarówno Francuz, jak i Amerykanin zdołali wypunktować Williamsa w 10-rundowych meczach. Dwa lata później "Black Dynamite" zakończył zawodową karierę z rekordem 145 zwycięstw, 30 porażek i 11 remisów (a także jeden pojedynek 'No contest'). Następnie przeprowadził się do Akron w stanie Ohio, gdzie w gymie Club Wonder pomagał szkolić młodych adeptów boksu. 15 lipca 1967 roku Williams zginął podczas snu w pożarze, który ogarnął klub.
Len Harvey (Anglia, półciężka) - Harvey urodził się 11 lipca 1907 roku w małej angielskiej miejscowości Stoke Climsland. Pierwszy zawodowy pojedynek stoczył już w 1920 roku, a 6 lat później otrzymał szansę walki o tytuł championa Wielkiej Brytanii w wadze półśredniej z Harry'ym Masonem. Mecz ten zakończył się remisem i na kolejny bój o pas Len musiał czekać do roku 1929 i starcia z Alexem Irelandem, ówczesnym mistrzem Wielkiej Bryatnii w kategorii średniej. Po zwycięstwie i sześciu udanych obronach tytuł odebrał Harveyowi świetny Jock McAvoy. Były mistrz postanowił ponownie zmienić kategorię i już dwa miesiące później wypunktował Eddie'ego Philipsa zdobywając w ten sposób koronę najlepszego półciężkiego na Wyspach. Pod koniec listopada tego samego roku Harvey odniósł jedno z najbardziej imponujących zwycięstw w swej karierze, kiedy to pokonując Jacka Petersena stał się championem Wielkiej Brytanii w wadze ciężkiej (Petersen zrewanżował mu się kilka miesięcy później). W roku 1936 rywalizował o mistrzostwo świata w kategorii półciężkiej, lecz po piętnastu rundach uległ na punkty Johnowi Henry Lewisowi. Ostatni pojedynek stoczył w 1942 roku - został wówczas znokautowany przez Freddie'ego Millsa. W swej karierze odniósł 111 zwycięstw, 13-krotnie schodził z ringu pokonany, a 9 walk z jego udziałem zakończyło się remisem. Zapisał się w historii jako jeden z najbardziej utytułowanych zawodników w historii brytyjskiego boksu. Zmarł 28 listopada 1976 roku.
Frank Klaus (USA, średnia) - Klaus urodził się 30 grudnia 1887 roku w Pittsburghu. Boksować zaczął w roku 1904 i choć nie imponował warunkami fizycznymi, dzięki swej agresywności w ringu i ogromnej woli walki pokonywał kolejnych rywali i zdobywał uznanie w środowisku bokserskim. W 1909 roku Klaus pojedynkował się między innymi z Hugo Kelly'ym, Harry'ym Lewisem czy Billy'ym Papke, którzy zaliczali się do czołowych pięściarzy wagi średniej (Lewis był w przeszłości championem kategorii półśredniej). Wszystkie te walki zakończyły się rezultatem 'No decision', podobnie jak kolejne mecze Franka z innymi sławami ringu, w tym ze Stanleyem Ketchelem i "Cyclone" Johnny'ym Thompsonem. 24 czerwca 1912 roku we francuskiej miejscowości Dieppe Klaus zmierzył się ze świetnym Georgesem Carpentier o tytuł mistrza świata kategorii średniej (taka była stawka według ludzi w Europie, w rzeczywistości jednak wielu uważało za mistrza Billy'ego Papke). Walkę przerwano w 19. rundzie, kiedy to menedżer reprezentanta gospodarzy wtargnął na ring, aby ochronić swego podopiecznego przed kolejnymi ciosami. W końcu na początku marca roku następnego Klaus zdobył powszechne uznanie i akceptację mistrza pokonując w Paryżu wspomnianego Papke. Tytuł stracił w październiku przegrywając przez nokaut w swym rodzinnym Pittsburghu z George'em Chipem. Po nieudanym rewanżu Klaus zakończył karierę. Do boksu wrócił jeszcze w 1918 roku, aby zmierzyć się w pokazowym pojedynku ze znakomitym Harry'ym Grebem. Łącznie w swej karierze odniósł 50 zwycięstw, 5 porażek, 2 remisy, a 33 jego walki kończyły się wynikiem 'No decision' (inne źródła mówią o rekordzie 51-4-2-33). Zmarł 8 lutego 1948 roku w Pittsburghu.
Harry Lewis (USA, półśrednia) - urodzony 16 września 1886 roku w Nowym Jorku Lewis rozpoczął swoją przygodę z profesjonalnym boksem w roku 1903. Wiele jego pojedynków z początku kariery kończyło się - zgodnie z panującymi wówczas przepisami - wynikiem 'No decision'. Dał się w tym czasie poznać jako twardy, świetnie walczący z kontry zawodnik, a jego wysokie umiejętności zaowocowały kontraktami na walki z Jimmy'ym Gardnerem, Jackiem Blackburnem, Mike'em "Twin" Sullivanem, czy doskonałym Joe Gansem. Nokautując na początku 1908 roku Franka Mantella, a kilkadziesiąt dni później Billyego "Honey" Mellody, Lewis zaczął być rozpoznawany jako mistrz świata kategorii półśredniej. Tytułu bronił 4-krotnie, w tym dwa razy krzyżując rękawice z Willie'em Lewisem (oba mecze zakończyły się remisem po 25 rundach), aż w 1911 postanowił zrzec się championatu. W styczniu 1912 znokautował w Liverpoolu samego Aarona "Dixie Kid" Browna, jednego z najlepszych zawodników wagi półśredniej tamtych czasów. Niespełna 21 miesięcy później Harry zasłabł w trakcie pojedynku z Joe Borrellem i omal nie stracił życia, co spowodowało, że postanowił zakończyć zawodową karierę. W jej trakcie wygrał 80 walk, 16 przegrał, 11 kończyło się remisem, a w 56 końcowy werdykt brzmiał 'No decision' (jednak ustalenie rzeczywistego rekordu jest trudne ze względu na czasy, w jakich boksował, dlatego też można spotkać sporo rozbieżności między powyższym bilansem walk a innymi, prezentowanymi przez inne źródła - jedno z nich podaje np. taki: 62-18-6-87). Lewis zmarł 22 lutego 1956 roku w Filadelfii.
Bill Gore (USA, trener) - Gore jest kojarzony przede wszystkim z osobą Willie'ego Pepa, pięściarza, który pod jego skrzydłami został czołowym zawodnikiem wagi piórkowej swoich czasów oraz jednym z najwybitniejszych zawodników bez podziału na kategorie wagowe w całej historii boksu. Inni znani pięściarze, których trenował to Melio Bettina (waga półciężka, niegdyś mistrz świata według Komisji Sportowej Stanu Nowy Jork), Mike McTigue (champion kategorii półciężkiej w latach 1923-1925), Joe Brown (mistrz wagi lekkiej w latach 1956-1962) oraz Bob Foster, jeden z najlepszych bokserów w dziejach kategorii do 175 funtów. Gore zmarł w 1975 roku w wieku 84 lat.
Dan Donnelly (Irlandia, ciężka) - Donnelly urodził się w marcu 1788 roku w Dublinie. Pierwszy notowany pojedynek stoczył 14 września 1814 roku, a jego przeciwnikiem był wówczas Tom Hall. W obecności blisko 20,000 kibiców Donnelly rozprawił się z rywalem w ciągu 20 minut zarabiając w ten sposób 100 suwerenów. Piętnaście miesięcy później Dan pokonał uznawanego wówczas za mistrza Anglii George'a Coopera. W roku 1819 ofiarą Irlandczyka padła inna sława angielskich ringów - Tom Oliver. Następnie Donnelly powrócił do swojej ojczyzny, gdzie stoczył serię pokazowych walk ze wspomnianym Cooperem, a także Bobem Gregsonem. Warto wspomnieć, że Dan został obdarzony tytułem szlacheckim przez księcia regenta Jerzego IV Hanowerskiego, z którym zresztą się zaprzyjaźnił. Zmarł nagle 18 lutego 1820 roku, mając zaledwie 32 lata. W jego ostatniej drodze towarzyszyły mu tysiące kibiców. Pochowany został w Dublinie (a konkretnie w jego zachodniej dzielnicy Kilmainham), lecz wkrótce jego ciało zostało wykopane i sprzedane lokalnemu chirurgowi, który odciął prawe ramię pięściarza, aby zająć się analizą struktury mięśnia. Reszta ciała została ponownie pochowana, a zmumifikowane ramię po wielu przygodach trafiło w końcu na początku lat 50tych zeszłego stulecia w ręce Jima Byrne, właściciela Hideout Pubu w Kilcullen, gdzie można je było oglądać przez kolejne 43 lata. Obecnie należy ono do żony nieżyjącego już Byrne'a, Josephine, która spełniła marzenie męża o pokazaniu ramienia Ameryce i zgodziła się, aby było ono jednym z eksponatów w nowojorskim Irish Arts Center podczas wystawy skupiającej pamiątki po dawnych mistrzach ringu.
